21 tot 25 juli

De nachten zijn hier nooit niet volledig stil, er is altijd wel muziek of een of ander beest dat lawaai maakt… maar dat is Afrika nu eenmaal. De ene dag beginnen we er dus al wat minder uitgeslapen aan dan de andere. We hebben al veel werk achter de rug dus nu kunnen we het iets rustiger aan doen. De grote weide is nu langs alle kanten afgespannen en in 2 verdeeld. Enkel de piketten moeten nog gestoken worden omdat deze nog niet op tijd geleverd waren. We hebben voor het verdelen van de weide een oude draad moeten recupereren, dit was niet echt een cadeautje… we hebben meer gaten kunnen dichtvlechten dan iets anders. Wat we hier al wel een aantal keer gemerkt hebben is dat het heel moeilijk is om het JUISTE materiaal TIJDIG geleverd te krijgen. Vaak proberen ze je iets anders aan te smeren. Spanners voor een spandraad zijn hier ook niet echt makkelijk te vinden.

’s Avonds gaan we regelmatig iets eten in ons vast cafétje. Meestal nemen we een spelletje mee zoals Jungle speed. De laatste keren hebben we altijd wel nieuwe mensen leren kennen door dit spelletje. De eerste keer waren er 2 Congolezen die studeren aan de universiteit die de hele avond hebben meegespeeld, de andere keren speelde ben en hakin mee. Deze laatste 2 zijn onze rolexmakers waar we meestal ons middageten (rolex) gaan bestellen. Het is geweldig dat we op deze manier nieuwe mensen leren kennen.

Ondertussen hebben we onze eerste injectiedag al achter de rug. Inocent heeft alle geiten een inenting gegeven voor een bepaald soort worm en een inenting met ijzer. Aangezien dat alle geiten in de stal opgesloten zaten hebben we hier gebruik van gemaakt om de geiten die nog geen volledige geitenfiche hadden en geen oormerk hadden dit allemaal in orde te brengen.

De afgelopen dagen is mijn gsm ook een tijdje geblokkeerd geweest. Het bleek dat de slimme mensen van het winkeltje waar we de simkaart gekocht hadden de formulieren niet hadden opgestuurd waardoor in naar Kajabwe ben moeten gaan om alles opnieuw terug in orde te brengen. Na al het papierwerk was het na een uurtje terug in orde maar handig was het niet echt.

We zijn ook eens gaan kijken naar een les van de kinderen die gegeven werd door de Vlaamse leerkracht die in het zelfde huisje verblijft als wij. Het is wel boeiend hoe de les er aan toe gaat. Er wordt tijdens de les veel gedanst en gezongen en het valt me op dat de kinderen heel traag schrijven en vaak nog aan het overschrijven zijn van de vorige les als de volgende les al begonnen is. De kinderen vinden het geweldig als we tijd men hen doorbrengen.  Samen voetballen vinden ze super! Deze dankbaarheid krijg je ook dubbel en dik terug, als je ze vraagt om te helpen staan ze onmiddellijk met een heel aantal bij ons is de weide.

Enkele dagen geleden zijn ze een van de bokken komen castreren. Hier wordt dit op een andere manier gedaan dan in België. Ze verdoven de bokken niet en maken 2 sneetjes in de balzak, dan halen ze de bal er uit en trekken hem er gewoon af. Dit gaat gepaard met de nodige geluiden van de bok maar het klusje is wel op 2 minuten gepiept. De snede wordt ook niet terug dichtgenaaid en er wordt alleen een mengeling van assen en zout ingestoken dit zou ontsmettend werken en bevat proteïnen. We hebben erna nog naar de slachting van een andere bok gaan kijken (voor de geïnteresseerde, ik heb het gefilmd, ongeveer een half uur kijkplezier). Het doden zelf gebeurde heel snel en efficiënt. Men gebruikt echt alles van de bok… enkel de pens blijft over. Ze gebruiken zelfs de darmen, de ballen en het bloed om gerechten mee te maken. De huid wordt gebruikt om verschillende dingen mee te maken zoals matten, trommels…

We hebben spijtig genoeg ook afscheid moeten nemen van 1 van de babygeitjes van de drieling. Het geitje was heel mager en we denken dus dat de moeder niet genoeg melk had voor alle 3 de geitjes. De andere 2 geitjes hebben we dan laten drinken bij een andere geit. Ze zijn tot nu toe nog altijd gezond. We hebben het kleintje dan begraven en er een stuk ijzerdraad over gelegd zodat het geitje zeker niet wordt opgegraven door de wilde honden en opgegeten wordt door de gieren, want deze dingen gebeuren blijkbaar spijtig genoeg.

Gisteren zijn we naar Kampala geweest, dit is de hoofdstad. Daar zijn we een PIZZA gaan eten!! Op de weg naar daar was het al heel druk en het verkeer is hier gewoon chaos. Je ziet langs de kant van de weg veel winkeltjes met trommels en meubelen. Toen we daar aankwamen zijn we naar een soort shoppingcenter gegaan waar we de pizza gegeten hebben en wat souvenirtjes. In deze winkels hebben we ook wat inkopen kunnen doen voor spullen die we in ons klein winkeltje in Nkozi niet vinden zoals choco en nog wat andere dingen. Hierna heeft Charles ons een beetje de belangrijkste dingen van Kampala laten zien en zijn we ook nog naar een soort plein geweest waar ook allemaal kleine kraampjes waren met souvenirs en waar we ons dus weer een hebben kunnen uitleven. Tegen de avond aan zijn we dan nog gaan eten in een Belgisch restaurant waar we frietjes met kaaskroketten hebben kunnen eten met groentjes. Het is een hele drukke stad met ook wel wat armoede… Bij het naar huis rijden was het best wel spannend want het verkeer hier is enorm druk en gevaarlijk en in de donker is het nog veel erger. Onderweg stopte Charles langs de kant van de weg en zei dat hij zijn hond daar had achter gelaten. Hij ging een veldwegje in en eigenlijk moest hij gewoon plassen. Toen hij terug kwam zei hij dat zijn hond er niet zat. Dit is de eerste Oegandese uitdrukking die we geleerd hebben om te zeggen dat je naar het toilet moet.

We hebben weer een aantal geweldige dagen achter de rug en hebben ook nog leuke plannen de komende dagen. Ik hou jullie op de hoogte! Bye!